Bergafwaarts: Deel 1
Halfweg oktober, eerste consultatie bij Professor Schöffski nadat ik de bestraling van de longen gekregen had en een chirurgische ingreep. De dagen volgden elkaar heel moeizaam op. Het was moeilijk om uit mijn bed te geraken, iets te doen van dagelijkse activiteiten, sociale contacten te onderhouden. Langzaamaan werd het mij duidelijk dat ik niet zo verder kon. Ik had hulp nodig. Het is zeker niet simpel om dit in de eerste plaats aan jezelf toe te geven, maar hoe zeg ik dit aan mijn gezin, familie, vrienden. Ik ben depressief. Zeker omdat ik me toch al meer dan twee jaar als een vechter beschouwde en zeker op mentaal vlak heel erg sterk stond. Dit was een serieuze tegenvaller waar gevolg moest aan gegeven worden.
Deze mentale weerbots was een hele klap voor mij. Hard aan jezelf werken, geduld hebben. Opnieuw last van eetlust. Gelukkig hebben de opvang van iedereen die rond mij stond heel erg goed gedaan. Ook het langsgaan bij een psychologe voor een babbel, een compleet vreemde, kan verrassend enorm veel deugd doen. Niet veel technieken hebben me daar kunnen aanspreken, maar het was voor mij iets om mijn verhaal kwijt te kunnen, de tranen zelfs eens te kunnen laten rollen.
Nu neem ik nog medicatie tegen depressiviteit, maar in een lichte dosis kan die geen kwaad in vergelijking met wat ik al allemaal slik.
Heel erg intense periode, maar tegen Kerst en Nieuwjaar krevelde ik weer wat uit het dal en zag het zitten om deel te nemen aan een aantal vakken Geneeskunde. Enerzijds een hele opgave, maar anderzijds ook een uitdaging die ik nodig had. Gevolgd door een veelbelovende skivakantie met de mama en papa in Les Arcs.
Natuurlijk heb je tijdens zo’n periode van depressiviteit heel veel negatieve gedachten. Heel veel piekering. Je voelt daar iets en je denkt meteen het ergste. Ook omdat het meteen mijn laatste kans was op een curatieve genezing en dit was dan al heel hoog gegrepen. Vooral een knobbeltje op mijn achterhoofd en meer en meer hoesten waren geen goeie tekenen. Een pijnlijk en machteloos gevoel want ik wist dat er zeker geen genezende behandeling meer in zat voor mij. Maar ik was hier ook heel goed tegen gewapend, je gaat daar sowieso over nadenken. Ik ben altijd heel optimistisch geweest maar je moet het zeker ook heel realistisch houden. Beide zaken zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ik heb voor mezelf besloten, middenin de examens, toen de hoest en het bolletje op mijn achterhoofd bleven groeien, om door te gaan met mijn examens. Hoewel dit er redelijk zinloos voor mij uit zag. (Toch nog eens willen presteren???) Het belangrijkste voor mij was om op het einde van de examens en voor de consultatie bij de prof nog eens op skireis te vertrekken. Want het lag er dik op dat vanaf dan alles heel snel zou gaan voor mij.
En dat was dan ook wel zo.
